Kada je američki predsjednik Frenklin Ruzvelt (Franklin Roosevelt) nakon velike krize u Americi, 1933. započeo stabilizaciju zemlje otvarajući velike investicione radove, gradnju puteva i željeznica, taj je projekt nazvao “Novi ugovor” (New Deal). Upravo tada SAD su postale najjača zemlja svijeta.
Od tada tu, u biti jednostavnu formulu, bez obzira na to što se s Amerikom zbog njene veličine i vrijednosnog značaja ne mogu svi uspoređivati, kao model prate i one male zemlje koje su shvatile važnost vlastitih resursa: od energetskih, mineralnih i agrikulturnih potencijala sve do kapitala zvanog ljudi i njihovo znanje.
A Bosna i Hercegovina to posjeduje! Odnedavno ojačana iznutra, domaćim snagama, bez vanjskog faktora, nakon novog i nikad jačeg bosanskog političkog konsenzusa, što priznaju EU i SAD, i BiH bi morala krenuti naprijed.
Uzimajući u obzir i pacifizirani komšiluk i čvrsto stajalište Zagreba (EU) i Beograda da rata više ne smije biti.
Umjesto da ostane na repu Evrope, 20 godina nakon dejtonskog mira, koji je uz sve kritike u svakoj, čak i nedorečenoj situaciji bolji nego produženi rat, BiH bi mogla postati razvojni motor, a ne kočničar zapadnog Balkana, i ponuditi istinske regionalne lidere. Bosna to, zapravo, mora, jer je sve ostalo povratak u zna se kakvu prošlost.
Zato neka kraj ove godine posluži za mjerenje prvog prolaznog vremena najavljenog tempa usvajanja ekonomskih i socijalnih reformi. A onda bi trebalo krenuti u velike ili, u bosanskom slučaju, adekvatne investicione projekte. U korist svih građana, a ne povlaštenih interesnih grupa, koje su se do sada krile iza jeftinog patriotizma i nacionalnog folklora.
Ruzveltov “New Deal” u bosanskim okvirima doista znači novi ugovor s narodom kao skupom svih građana, a ne samo etničkih frakcija kao do sada.
