Analizirajući pismo koje je Fikret Muslimović, bivši visoki oficir zloglasnog KOS-a, ratni načelnik Uprave bezbjednosti Štaba vrhovne komande Armije RBiH, a i danas bliski saradnik bošnjačkog člana Predsjedništva BiH i lidera SDA Bakira Izetbegovića, 11. juna 1993. godine uputio komandantu 10. brdske brigade ARBiH Mušanu Topaloviću Caci, Senad Avdić u nastavku teksta “Slobodne Bosne” od 23. juna 1995. godine pozabavio se tonom kojim je to pismo pisano. 

Ulizivački ton

- To je ton, molećiv i ulizivački, koji više priliči obraćanju vojnika nadređenom desetaru da ga pusti na sedmodnevni dopust zbog smrti u porodici nego što bi trebao biti način na koji šef bezbjednosti jedne vojske komunicira s komandantom jedne od stotinu brigada koje su mu podređene - pisao je Avdić pod naslovom “Najteža priča: Izetbegović obavještajcima: Vi ste ko lišće - kad požutite otpadate” te nastavlja:

- Nema vojske na svijetu u kojoj njen prvi bezbjednjak moli komandanta brigade “da sjedne s njim da mu nešto objasni”. Muslimović je iskusan oficir, kaljen u topionicama  Jugoslovenske narodne armije, i on zna da se ovakav “metod” “objašnjavanja” kosi i sa elementarnom oficirskom čašću; ponižavajući je, naime.  

Druga razina ovog bizarnog vojnog dokumenta jeste, dakako, njegov sadržaj, dakle tema. Čelni bezbjednjak Armije BiH, naoko principijelno i u skladu s pravilima ratovanja, zahtijeva od komandanta brigade Topalovića da prestane sa samoinicijativnim hapšenjem civila u Sarajevu i njihovim odvođenjem na kopanje rovova.

Pogledajmo kada je taj zahtjev upućen: 11. juna 1993. godine. Zašto je to važno? Zato što je jedino to važno i što tako otkrivamo svu licemjernost i podlu igru bezbjednjaka Fikreta Muslimovića. Do toga dana, otkrit će kasnija istraga, Mušan Topalović i njegovi koljači su masakrirali i u bezdan Kazana bacili barem polovinu od tridesetak svojih žrtava za koje se do danas zna! 

Ubistva Srba

Ubijanja Srba po Topalovićevom naređenju, sa svim monstruoznim aspektima tih kanibalističkih rituala, javna su tajna među građanima Sarajeva još od kraja 1992. godine. Do sredine juna, kada nastaje Muslimovićevo pismo, Kazani su popunjeni sa najmanje 15-20 nedužnih civila ubijenih po Topalovićevom naređenju, a nerijetko i njegovom “nesebičnom”, “patriotski kvalitetnom” rukom. Sve to, kao, ne zna ili neće da zna najodgovornija osoba u Armiji BiH za taj resor - bezbjednjak Muslimović - u trenutku kada upućuje pismo “čovjeku i velikom patrioti”, “nesebičnom i požrtvovanom” komandantu Mušanu Topaloviću Caci.

Muslimović zna za klanja na Kazanima, ali vjeruje da to niko drugi ne zna, pogotovo “međunarodni faktori”. Zato upozorava Topalovića da ne odvodi ljude na kopanje rovova, ali što se tiče kopanja očiju i otkidanja glava srpskim civilima, može Topalović, što se Muslimovića tiče, nastaviti ustaljenom praksom i uhodanim intenzitetom – tvrdio je Senad Avdić u svom tekstu otprije 12 godina.

Kako su Doko i Efendić informirali srpsku stranu

Avdić je u istom tekstu tvrdio i kako su tadašnji ministar odbrane RBiH Jerko Doko i komandant Teritorijalne odbrane Hasan Efendić na osnovu upravo Muslimovićevih, odnosno dezinformacija svojih bezbjednjaka u zajedničkom kominikeu od 21. maja 1992. godine upućenom Kriznom štabu Srpske demokratske stranke, slagali sudbinu ratnih zarobljenika. Iako su srpski zarobljenici već mjesec ranije bili pobijeni, Doko i Efendić informirali su srpsku stranu kako su oni “pušteni na slobodu”, pisao je Avdić u tekstu od 23. juna 2005. godine.

(Sutra: Zašto je Kemal Ademović, komentirajući moguće podizanje optužnice protiv njega za ubistvo nekadašnjeg zamjenika direktora AID-a Nedžada Ugljena, tražio da se progovori i o padu Srebrenice te ubistvima komandanata Mušana Topalovića Cace i Safeta Zajke)