Općeprihvaćena teza, koja do sada nikad nije demantirana, govori o tome da su sport i sportisti najbolji ambasadori svake države. Od stjecanja nezavisnosti BiH čekali smo i dočekali da nas u svjetskim okvirima prepoznaju po Amelu Tuki, Džananu Musi, Edinu Džeki, Mirzi Teletoviću ili Marici Gajić, a ne po vlastodršcima koji su od Dejtona naovamo, po bijelom svijetu, uglavnom, brukali državu iz koje dolaze i koja ih dobro plaća.
Upravo su uspjesi zlatnih kadeta i brzonogog Amela Tuke uzdrmali koncept sportske patologije, čiji su sljedbenici činili sve da zaustave razvoj sporta kao integrativnog faktora svakog društva i uspjehe sportista kao najboljih ambasadora bilo koje države.
Minornim ulaganjima u sport proizvedene su generacije koje su svoje uspjehe mjerile po broju ispaljenih metaka ili paketićima prodate, odnosno konzumirane droge.
Takvom politikom godinama su talentirani sportisti tjerani od nemila do nedraga, a mnogi od njih zaigrali su pod zastavama tuđih država. Nažalost, veliki broj njih je okačio patike o klin, bez prave podrške i šanse da pokaže šta zna i umije. Magarci su pojeli njihove najbolje godine.
Vremena se, očito, mijenjaju. Stasale su nove generacije koje, osim neospornog talenta, imaju i petlju da se suprotstave reprezentaciji u kojoj je košarka poput religije ili da se obračunaju s atletičarima koji nakon rođenja prvo protrče, pa tek onda prohodaju.
Avgust naših snova ili dani ponosa i slave pokazali su da ovoj zemlji, njenom napaćenom stanovništvu, nedostaje tako malo, ali ipak mnogo da se odmakne od fikcija da zajednički život i borba pod istom zastavom imaju alternativu.
