Semjuel Beket (Samuel Beckett) je bio irski književnik, romanopisac i dramaturg, rođen 13. 4. 1906. godine u predgrađu Dablina, u Irskoj, a umro je 22. 12. 1989. godine u Parizu i to nekoliko mjeseci nakon smrti njegove supruge Suzanne.

U Dublinu je studirao francuski, italijanski i engleski jezik na Trinity koledžu. A nakon što je neko vrijeme radio u Dublinu kao učitelj, preselio se u Pariz.

„Čekajući Godoa“

Beket je jedan od glavnih predstavnika teatra apsurda i jedan od najznačajnijih pisaca XX stoljeća, a njegovo najznačajnije djelo je „Čekajući Godoa“ , u kojem glavni junaci čekaju Godoa - osobu koja se nikada neće pojaviti. Ova drama je prvobitno napisana na francuskom jeziku, a potom ju je preveo na njegov maternji-engleski jezik.

Drama je objavljena 1952. godine, dok je premijerno izvedena 1953. godine.

To je zapravo tragikomedija u dva čina koja predstavlja čekanje kao praznu radnju, a jedan kritičar ju opisuje kao dramu u kojoj se dvaput ništa ne događa.

Teatar apsurda

Beket je u svom književnom ostvarivanju težio ka prikazivanju apsurdnosti života i čovjekove bespomoćnosti, sukobljavanja smisla i besmisla, oskudice i finansijske sigurnosti, kao i beznađa i života, i sve to sa ciljem prikazivanja ništavne pozicije pojedinca u modernom svijetu. Samim tim, Beket napušta tradicionalnu romanesknu fabulu i uobičajeni dramski zaplet te ih zamjenjuje nizom scena koje se ponavljaju s malim varijantama, a likove svodi na groteskne i stravične marionete.

Neka od njegovih najznačajnijih djela, pored spomenute drame, su: „Marfi“, „Moloj“, „Maloun umire“, „Čekajući Godoa“, „Neimenljivo“, „Svi koji padaju“, „Kraj igre“, „Krapova posljednja traka“, „Divni dani“ itd.

Beket je posljednje dane života proveo u samoći i umro je u 84. godini života, nakon čega je sahranjen pored njegove supruge Suzanne, a epitaf na zajedničkom grobu je njegova misao: “Bilo koja boja, sve dok je siva.”