Muhamedov otac Sulejmanbeg je osobito volio i gajio izvanredno lijepe i mirisave roze perzijske ruže koje bi nedjeljom dijelio šetačima koji su pored njegove bašte prolazili u tada uobičajenoj šetnji do Gornjeg Šehera i nazad.

Avlija, baščedžik i velika zgrada koja je jednim dijelom korištena kao štala za krave i druge životinje, a drugim kao ostava za sve stvari potrebne domaćinstvu, nalazile su se sa prednje lijeve strane kuće, zapravo baščedžik na jednoj, a zgrade o kojima je riječ na suprotnoj strani avlije, dok je između njih bila velika travnata površina u čijem centru je bio bunar s uvijek svježom, hladnom i zdravom vodom.

Ni ulica se više ne zove kako se nekad zvala

Bunar je zadržan i bio je u funkciji i onda kada je u kuću bila uvedena opskrba vodom iz gradskog vodovoda, jer se smatralo da je direktno dobivena izvorska voda daleko bolja i zdravija nego ona iz vodovoda koja je tekla kroz kilometre cijevi.

Ta kuća i danas se nalazi na istom mjestu, samo više ne postoje ni bašta iza nje, ni avlija i baščedžik ispred nje, niti bilo koja pomoćna zgrada, a ni ulica se više ne zove kako se nekad zvala, nego nosi ime Vojvode Petra Krece, jednog od organizatora tzv. ustanka Srba u Bosanskoj krajini iz 1875. godine i čovjeka koji je zapalio oba odžaka porodice Filipović, onaj u Glamoču, iz kojeg je potjecala Muhamedova majka Đulhanuma i onaj u Sredicama kod Ključa, iz kojeg je potjecao njegov otac Sulejmanbeg.

Đulhanuma je bila kćerka Alibega i unuka u cijeloj Bosni i Hercegovini poznatog i veoma cijenjenog hadži Hamidbega Filipovića i majke Zilhe Filipović, kćerke također poznatog u cijeloj Bosni i Hercegovini posljednjeg sanduk-emina (ministra finansija) Ahmetbega Filipovića zvanog Cicvara.

A iz odžaka u Sredicama kod Ključa, u kojem je rođen Muhamedov otac, nastao je veliki ogranak porodice Filipović zvani Sredičaci i Barnjaci, a Sulejmanbeg je bio treći sin poznatog hadži Dervišbega Filipovića i majke mu Šahzijahanume, rođene Bišćević, kćerke hadži Omerbega Bišćevića iz Bihaća.

Bišćevići su bili najuglednija i najpoznatija bihaćka porodica koja je imala konake na više mjesta, a Omerbegov konak se nalazio na lokalitetu Harmani u samom centru Bihaća.

Jedna od tipičnih slika hronične bolesti trijebljenja Bošnjaka

Promjena historijskog imena ulice u kojoj je Muhamed rođen samo je mali dio uzurpacije imovine i tradicije i očit primjer čišćenja znakova identiteta, koje nije bilo ograničeno samo na odžake porodice Filipović, na njihova imanja, kao što su brojne livade, čaire, njive, luke, voćnjaci, strane, bare i drugi posjedi, kao što su veliki kompleksi šuma, te konake, čardake, ahare i druge vrste imovine i građevina, nego čak i na sve moguće vidove tradicije kao što su imena naselja, ulica i lokaliteta, koja se sistematski vrše više od stotinu godina i koja imaju za cilj da se zatru svi mogući tragovi postojanja Bošnjaka na velikim prostorima Bosne i Hercegovine, a ovdje je riječ o velikom kompleksu koji se prostire od Kupresa, Livna, Glamoča, Jajca i visoravni između Livna, Glamoča, Kupresa, Grahova, Drvara, Ključa, Kulen-Vakufa i Bihaća do Banja Luke i Ilove i Drinove u dolini Vrbasa i Ukrine ispod Motajice, gdje su Filipovići imali svoja imanja.

Zbog toga je ta tranzicija imena ulica i lokaliteta od Filipovića u Krece i sva sila nasilja te vrste koja su izvršena od nastanka Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca do današnjih dana, jedna od tipičnih slika hronične bolesti trijebljenja Bošnjaka s bosanskog prostora i iz historije i ogromne otimačine i uzurpacije svih vrsta njihovih prava.

Slučaj s Petrom Krecom je pogotovo znakovit i interesantan jer govori o moralnom, pravnom i kulturnom rangu nekih vrlo bitnih elemenata srpske tradicije s obzirom na činjenicu da je Petar Kreco bio u tzv. krvnom kumstvu sa Ćerimbegom Filipovićem, jednim od Muhamedovih direktnih predaka, ali koji je, i pored kumstva, za koje Srbi tvrde da im je sveto, na prevaru ušao i uz pomoć svojih saradnika zapalio oba ova Filipovića odžaka i pobio sve one koji nisu uspjeli da se pod borbom spase te pošasti.

Smišljeni zločin ostvaren uz prevaru

Kreco je taj zločin, jer to nije bio ratni poduhvat nego smišljeni zločin ostvaren uz prevaru, počinio da bi izvršio po značaju važniji cilj od očuvanja kumstva, a to je uništenje Turaka, kako su Bošnjake zvali i sve do danas zovu njihovi pravoslavni zemljaci, ljudi koji su upravo te Srbe doveli i naselili na svoje zemlje, zbog čega su i postali kumovi.

Suprotno ovom postupku Petra Krece, Filipovići, koji potječu iz tog istog odžaka koji su Srbi zapalili, a njegove stanovnike dijelom pobili, 1941. godine, u vrijeme kada su ustaše masovno ubijale ključke Srbe, uz veliku opasnost po vlastite živote, spasili su živote Nedjeljka Krece, unuka tog istog Petra, njegovog bratića, kasnije profesora na banjalučkoj gimnaziji, pa čak i njegovog ujaka, ključkog trgovca Jovu Šipragu, ali i mnoge druge Srbe, što jasno govori o dvije vrste morala koje su postojale i još postoje među njima.

Jednim dominira uvjerenje da je zabranjeno činiti zlo bilo kome i pod bilo kojim izgovorom i uvjetom i da se mora činiti dobro po svaku cijenu, a drugi nema veze sa Isusovom vjerom ljubavi i stavom naše tradicije da je komšija preči od brata, nego s opakim nacionalnim odgojem u kojem je ubijanje neprijatelja, nevjernika, a to znači Turaka, zapravo u našem dijelu svijeta Bošnjaka muslimana, opravdano i dobro djelo, pa makar bilo izvršeno i na nepošten i nemoralan način, tj. i uz gaženje svetinje kumstva.