Dok komšije, susjedi i ostale zemlje biraju svog predstavnika koji će ih predstavljati na Eurosongu, muzičkom spektaklu s velikom tradicijom i ugledom, nama je jedino ostalo da sa zavišću gledamo preko plota, da se bavimo njihovim pjevačima, prenosimo reakcije na njihove pjesme, navijamo za njih...

A ne tako davno oni su virili preko našeg plota, dolazili u BiH da budu članovi naše evrovizijske delegacije, da pjevaju s nama, da učestvuju u kreiranju nastupa. Bili smo veoma uspješna evrovizijska zemlja - Hari Mata Hari je 2006. osvojio treće mjesto, i uglavnom smo bili u top 10. A onda, neko je isključio muziku.

Godine 2016. posljednji put smo se takmičili na Evroviziji. Otad s BHRT-a uglavnom čujemo da bi oni mnogo voljeli da se vrate na evrovizijsku binu, ali da je novac problem, da su dugovi prema njima problem, kao i njihovi dugovi prema Evropskoj radiodifuznoj uniji koji sa svakom godinom bivaju sve veći, a naš povratak u evropsku muzičku porodicu sve beznadežniji.

Jasno je da treba mnogo novaca, jasno je da iz prazne ne puca, ali isto tako važi i ona - gdje ima volje, ima i načina.

Jasno je da ima dosta onih kojima nije u interesu da se bh. zastava vihori bilo gdje, pa tako ni na evrovizijskoj bini, ali ništa od svega navedenog ne smije biti alibi i opravdanje državnoj televiziji - BHRT-u.

Nije im jednostavno, kao nikome u ovoj zemlji, ali da nam ne bi bilo po onoj “ko ne sluša pjesmu, slušat će oluju”, još jučer se moraju trgnuti i donijeti odluku da se pod svaku cijenu vratimo na Evroviziju. Jer to takmičenje je više od muzike.