Prije više od pet stoljeća španski Jevreji Sefardi protjerani su iz svojih domova na Pirinejskom poluotoku. Veliki broj njih skrasio se u Bosni i Hercegovini, ponajviše u Sarajevu. Jednako kao i španski muslimani, bježali su od slijepe i krvave inkvizicije te su pronašli "zajedničku riječ" s dobrim Bošnjanima.

Otad Jevreji u miru žive na ovim prostorima. Izuzimajući, naravno, period holokausta, ali i tada su brojni Bosanci i Hercegovci riskirali svoje živote spašavajući svoje komšije Jevreje. O tome svjedoče i imena bh. građana u “Yad Vashemu”, listi Pravednika među narodima na kojoj su osobe koje su spašavale živote Jevreja tokom holokausta. Sarajevo stoljećima čuva i jedan od najvrednijih artefakata jevrejske historije - čuvenu Hagadu.

Sve ove činjenice, a one su samo djelić zajedničke historije, daju specifičan značaj teškom incidentu koji se u subotu dogodio u sarajevskom kafeu.

Rabin Eli Tauber, rođeni Sarajlija, napadnut je na pravdi Boga, brutalno i mučki, nečim (koje li ironije!) nalik na srednjovjekovno, inkvizitorsko oružje. Motivi napada su nejasni, kao što je nejasno i zašto lokalna policija još nije uhvatila nasilnika i pored sijaset svjedoka. Nejasni su i šutnja te svojevrsni ignorantski odnos vlasti prema opasnom presedanu.

Ali napad na Taubera je, bez namjere da prejudiciramo rezultate istrage, nezapamćen u historiji i atak je na jednu od najvrednijih tekovina Sarajeva i BiH - posebnu pažnju i senzibilitet prema protjeranima, njihovim potomcima i žrtvama genocida.