STARO SARAJEVO

Behka je pjevala, a Ljuca kucao saz

Postadoše ne samo bračni drugovi nego su i svirali po kafanama i mehanama

Behka i Ljuca: Posebna atmosfera. Arhiv

Piše: M. Dakić

8.12.2019

Riječ sevdalinka nastala je od arapske riječi sevda, što u prijevodu znači crna žuč. To su urbane i gradske pjesme kroz koje je prikazivana ljubav. Nekako su to Bosanci, a posebno Sarajlije, dolaskom saza na ove prostore u 15. stoljeću oblikovale na svoj način, pa je zato ona autentična i naša, bosanska, ističe Mufid Garibija, sarajevski arhitekta i dobar poznavalac historije.

Slična sudbina

Ljubav prema tamburi, odnosno sazu, mnoge tada talentire Sarajlije primicala je da ga savladaju. To kucanje, kako se govori za saz, je specifično i daje posebnu atmosferu. Mnogo je tih, da kažemo, sazlija ili kompozitora na sazu bilo, ali i neponovljivih. Starija generacija je upamtila Muharema Mešanovića poznatog kao Hamić, rođenog Vratničanina koji je ostavio neispisiv trag u sviranju saza. Svirao ga je s posebnim dertom, gotovo besprijekorno. Ostavio je veliki broj učenika, a jedan od njih je Igbal Ljuca.

Možda to ne bi toliko bilo interesantno da se iz njegovog saza i tihe pjesme sevdalinke ne pojavi žena kojom je bio opčinjen Behka Topčić. Imali su sličnu sudbinu, Igbal se rastavio od supruge, a Behka od supruga. Bila je udata za Majčića, harmonikaša s kojim je pjevala. Ali nije mogla odobriti taj malo življi život supruga. Tako je Behka odselila s Vratnika, gdje su živjeli. Žal Asima za svojom Behkom bio je toliki da više nikad nije zasvirao harmoniku.

I Behka i Igbal postadoše ne samo bračni drugovi nego su i svirali po kafana i mehanama da bi goste uveseljavali. Od tog derta znali su se i oni koji su držali kafane i mehane uz akšamluk toliko zanijeti da bi njih slušali ne obraćajući pažnju na goste.

Posebnu atmosferu je pravila Behka. Obučena u bosanske dimije sa jemenijom i pozlaćenim dukatima na glavi, s defom u ruci. Taj bosanski folklor sa sevdalinkom, sazom koji je kucao njen suprug Ljuca, odjeven u bosanskom odijelu s čakširama, privlačio je goste sa svih strana. Bila je to i promocija kako bosanske nošnje tako i same sevdalinke.

Igbal je bio tih i tiho je pjevušio, dok je Behka bila energičnija. Davala je poseban štimung. A zapamćena je bila po tom svom rumenilu u licu. U Sarajevu su svirali na svim poznatim mjestima, od Kolobare, Babića bašče, Bembaše do restorana koji je otvoren pred Olimpijadu. Tu na čaršiji, prekoputa Sebilja s druge strane, porušene su bile neke radnje i napravi se restoran koji prozvaše Stari grad, koji je bio na dvije etaže. Ta gornja etaža je bila postavljena upravo za njih dvoje.

Povišena scena

- Bili su tu divani, a u sredini malo povišena scena, gdje je Behka pjevala, a Ljuca kucao saz, dok su gosti akšamlučili. To je bila velika atrakcija za strance u doba Olimpijade. Uz te stepenice moglo se ući samo uz konzumaciju, a to vam dođe kao karta, i uz nju dobiješ jedno piće - kahvu ili sok - ističe Garibija i dodaje da je uvijek bila puna i veoma je teško bilo doći do te karte.

Toliko su bili bliski da su brzo jedno za drugim preselili na bolji svijet.


„0Unter Bistrik, unter Pale...“

Stjecajem okolnosti i urgencijom Zaima Imamovića, snimili su neke pjesme u „Diskotonu“. Ostalo je zapamćeno da kad bi htjela da podigne atmosferu Behka više puta pjevala svoju pjesmu „Unter Bistrik, unter Pale, unter Koran, Stambolčić, čivija je čivija... zahrđala čivija...

Vlasnik autorskih prava © avaz-roto press d.o.o.
ISSN 1840-3522.
Zabranjeno preuzimanje sadržaja bez dozvole izdavača.