Naučnici su pronašli prvu potvrdu svoje teze da se ljudi mogu genetski adaptirati na ronjenje u dubokoj vodi. Kao dokaz su priložili činjenicu da članovi plemena Bajau, urođenika u Indoneziji poznatih i kao „morski nomadi“, imaju neuobičajeno veliku slezenu.
Ova specifičnost im omogućava da redovno rone i do 70 metara ispod nivoa mora, noseći sa sobom jedino tegove, drvenu masku i oružje za lov.
Morski nomadi provode čak 60 posto svog radnog dana pod vodom s ciljem lovljenja ribe, hobotnica i rakova. U naučnom žurnalu "Cell" objavljeno je da neki članovi plemena Bajau mogu roniti bez boce s kiseonikom i do 13 minuta. Zaintrigirana ovim informacijama, američka naučnica Melisa Iljardo (Melissa Illardo) s Univerziteta u Kopenhagenu se zapitala je li genetika razlog njihove velike izdržljivosti pod vodom.
Ona je posjetila domorodačko selo Jaja Bakti u Indoneziji i odlučila da na licu mjesta provjeri validnost svoje teorije. Prikupila je odgovarajući genetski materijal i napravila rendgenske snimke njihovih tijela, na osnovu čega je otkrila da članovi plemena Bajau imaju 50 posto veću slezenu od svojih komšija koji ne rone, plemena Saluan.
Slezena je bitna za ronjenje jer ona ispušta kiseonik u krvotok kada se tijelo nalazi pod velikim naporom, što je slučaj kada zadržimo dah i zaronimo.
DNK analizom je otkriveno koji geni su odgovorni za veliku slezenu. Za sada se sigurno zna da je u pitanju gen PDE10A, a kao razlog njegove učestalosti se navode evolutivne prednosti ronjenja u postojbini plemena Bajau u odnosu na druge aktivnosti.
